Paradise cliché op de Cook Islands!

Ik kwam midden in de nacht aan op Rarotonga airport en werd opgehaald door mijn hostel. Rarotonga is het grootste eiland van de 15 eilanden die de Cook Island rijk is. Gelijk in de bus had ik al vriendjes gemaakt en na een klein drankje op het dek in het donker, dus geen flauw benul van het uitzicht, keek ik erg uit naar de zonnige morgen. En inderdaad gordijntjes open en genieten maar, bikini aan en hop hop zo de zee van de immens blauwe lagoon in! Ik kon mijn geluk niet op, eindelijk weer tijd om lekker een boek te lezen en volop te relaxen in deze bounty setting. Helaas was de zon die dag van korte duur want het was in de middag flink bewolkt dat ik besloot een scooter te huren, gelijk voor de hele week. Voordat ik op mijn scooter mocht rijden moest ik bij het politie bureau mijn Cook Island rijbewijs ophalen. De meeste toeristen moeten een rondje over de parkeerplaats maken voordat ze het toegekent krijgen, maar aangezien ik mijn scooter rijbewijs al in NL heb gehaald was dat voor mij niet nodig. Ik kreeg een officieel pasje uitgereikt met pasfoto waar je ongeveer €12 voor betaald. Ja hoor, ik heb nu een Cook Island rijbewijs een officeel ID! Haha wat een grap!
Ik ben vervolgens het eiland rond gereden en binnen een uur was ik weer bij mijn hostel. Ik wist dat het een klein eiland was, maar dit is miniscuul!

Ik kwam er al snel achter dat alles absurd duur is. Vond ik af en toe Nieuw Zeeland al duur, verdubbel de prijzen van de supermarkt op de Cook Islands en voilá een leven op water en brood. Ik vroeg me af hoe het met werken hier in elkaar zat en informeerde bij de toerist info die daar een kort en duidelijk antwoord op had. Werken hier is niet mogelijk, tenzij je bij voorbaat gesponsord wordt door je werkgever. Hmmm ok, dan misschien niet werken hier? Ik heb toch nog snel bij een resort gevraagd of er werk is en die meldde mij het zelfde verhaal. Ok, niet werken dus. Maar jeetje dan is dit eiland wel een beetje duur om 2 weken vol te houden!
’s Avonds gezellig weer drankjes op het dek met de mensen die ook allemaal in het hostel verbleven. Het was echt een gezellige gevarieerde bende met 2 meiden uit Duitsland, 4 Kiwi jongens, Canadees meisjes, 2 Australische meiden, Spaanse, Engelse en Zweedse jongen en nog een aantal anderen.
De volgende dag, helaas geen zon maar bewolking en zelfs in de middag regen. Af en toe laat de zon zich zien, maar op het strand liggen is er niet bij. En nog meer helaas, het is de hele week dit weer gebleven met zelfs een paar tropische regenbuien. Ik besloot halverwege de week dan ook mijn ticket om te boeken naar 1 week op het eiland in plaats van 2 weken. Ik had toch al een flexibel ticket voor het geval ik werk zou vinden, dus ik kon dit lekker kosteloos doen.

Ik heb de cross-island track gedaan van 3 uur. Waarbij het veel klimmen is maar je waanzinnige uitzichten hebt. Ik kon de walvissen zien zwemmen die op hun tocht van het zuiden naar het warme noorden waren. Bizar gezicht, wat later ook gewoon vanaf het terras was te aanschouwen. In the Cook Islands zoeken de mensen niet naar de walvissen, maar komen de walvissen richting de eilanden, zeggen ze. Ieder jaar weer..

Ik heb de dagen verder gevuld met veel lezen, elke dag een duik in zee en lange strandwandeling, snorkelen in de lagoon, spelletjes met reisgenootjes als het weer eens met bakken uit de hemel kwam en af en toe eens naar een ander strandje tuffen of het stadje in. Het plekje waar ik echter zat was absoluut het mooiste deel van de eiland.
Een pluspunt aan het slechte weer was dat de wind opstak en de lagoon natuurlijk een waanzinnige kite locatie maakte. Het strand waar ik zat was het verzamel punt voor de kiters en na een middag ernaar kijken kriebelde het om zelf ook weer eens het water op te gaan. Huren of lesjes zat helaas niet in het budget. Maar ik raakte gelukkig snel aan de praat met een paar kiters en al snel was er een meisje die mij haar spullen uitleende en dus kon ik na een hele lange tijd het zelf ook weer eens proberen! JIHOE! Wat een lekker gevoel weer en wat een mooie plek! Het ging prima, geen gekkigheid maar gewoon lekker de lagoon over varen. Ik kon de gekleurde vissen onder me zien wegschieten. Deze dame woont nu op Rarotonga en geeft hier kitesurfles en vertelde me dat het eiland Aitutaki een kitesurf walhalla is en dat daar geregeld wedstrijden worden gehouden.

Iets wat dus onwijs lonkte om te doen was een tripje naar het andere eiland Aitutaki. Het schijnt het mooiste plekje op aarde te zijn. Iedereen moedigde me aan de dagtrip te doen waarbij je ‘s ochtends die kant op vliegt , op de boot rond vaart en snorkelt, van eten wordt voorzien en einde van de dag weer terug vliegt. En zeiden ze, Aitutaki lijkt wel nep zo mooi als het is. Het is namelijk 1 grote blauwe lagoon. Ook de reisgidsen melden me dat het een must do is, maar eerlijk is eerlijk budget stond het gewoon niet toe. Leven op Raro was al duur genoeg en ik moet me nog een tijdje redden voordat ik weer een baantje in Australië heb gevonden.
Ik vind het al een voorrecht op op Raro te zijn en zo nu en dan had ik ook het absurde besef dat ik hier echt in een uithoek van de wereld op een eilandje midden in de South Pacific Ocean dobber. Ik maar denken dat Nieuw Zeeland ver was..

We hebben met het hostel verder wel 2 keer de pubcrawl gedaan over het eiland, versteld van het aantal clubs en barren die ze hebben en we zijn ook een avond naar een ‘Island night’ geweest met traditionele muziek en Hula meisjes. Ik heb echt goede vriendjes gemaakt en toen ik mijn reisplannen voorlegde aan Tracy het Australische meisje, en vertelde dat mijn volgende stop Brisbane zou zijn had ik binnen 5 minuten sleutels van haar huis in Brisbane in m’n handen geduwt gekregen en mocht ik zo lang bij haar blijven als ik wil! Euhm.. dit was bizar!?
Ze is al 5 weken op de Cook Islands en doet daar vrijwilligers werk in het ziekenhuis. Voorlopig is ze er nog zeker 1,5 week en daarna mag ik gewoon bij haar logeren. Ze maakte het nog net even gekker, want haar moeder kon me wel ophalen van het treinstation en naar haar huis brengen én ik moest vooral gebruik maken van haar auto om op pad te gaan. Ik wist amper wat te zeggen..

En nu ben ik dan dus in Brisbane, Australië.
Raar hoe de dingen kunnen lopen, want ik was me al volop aan het verdiepen in de hostels en bezorgd of ik wel op tijd werk zou vinden. Nu kan ik rustig om mij heen kijken en voorlopig kosteloos wonen. Wat een geluk! En absoluut iets wat je alleen meemaakt als je reist.
Ik vloog de hele nacht van Rarotonga met een korte stop op Auckland Airport door naar Brisbane en arriveerde om 11 uur ’s ochtends lokale tijd. Ik verzamelde al mijn spullen en aangezien ik netjes op het visum formulier had gezet dat ik een paar schelpjes van Rarotonga bij me had (heb vele horror verhalen gehoord van mensen die dingen verzwegen) werd ik en mijn baggage door een hond besnuffeld en mocht ik daarna doorlopen. Een absoluut geluksmomentje volgde, want OMG ik was in Australië. Snel Australisch geld pinnen en hop de trein in op weg naar Tracy’s huis. Moeders stond mij al op te wachten en bracht me naar haar huis. Wat een lieve mensen! Ze zei dat haar dochter helemaal gek was dat ze mij in haar huis liet, maar dat ze geregeld backpackers over de vloer hadden dus dat ze het ook wel weer snapte. Geloof me, ik vind de situatie misschien nog wel idioter!
Ze liep een rondje met me door het huis, gaf de sleutels van het huis en liet me alleen. Douchen en de auto in op zoek naar de supermarkt en bieb om gelijk maar wat dingen te regelen. Australisch telefoonnummer aangevraagd en belastingdienst gegevens en ik morgen dan maar opzoek naar werk..