Living the kiwi way of life!

Gossie wat gaat de tijd toch snel.. Ik kan de dagen haast niet bijhouden! Gelukkig is daar zo nu en dan de waarbenjij.nu email die vraagt of in de Kilimanjaro aan het beklimmen ben en mij dus eigenlijk vriendelijk verzoekt weer snel een varhaal te posten. Dankje wbj.nu en sorry thuisfront!

Goed, Ik was gebleven bij Auckland, 2 maand geleden.
We hadden half het Noordereiland doorgecrossed en kwamen aan in Auckland. Ineens was daar weer een grote en drukke stad waar bijna de helft van de NZ bevolking woont. Maarten ging op zoek naar een nieuw surfboard (had zijn oude gebroken in Otama) en ik heb door de stad gewandeld en de hoogtepunten bekeken. Nou heb je daar in tegenstelling tot Rome of Barecola niet een lang weekend voor nodig, want de hoogte punten waren hier de Skytower, de haven, een oude universiteit met ‘defence walls’ (een stenen muur van een paar meter met 2 schietgaten. Wat zijn wij in NL/Europa toch verwend!) en de Art gallery. Het weer was prachtig, dus het was echt een fijne dag en ik vond het lekker om weer eens in een stad te zijn. Hier ergens overnachten was een no go dus zijn we richting Piha gereden en hebben het hier uiteindelijk een week volgehouden. Mede omdat het Pasen was en we in Piha een fijne plek aan het strand hadden gevonden met douches en vele andere reizigers die hier ook sliepen. Het was een gezellige boel en hebben een hoop mensen ontmoet, op het strand gehangen, gewandeld, gesurft en paasontbijtjes gegeten.

Na Piha hebben we nog een poging gewaagd in het centrum van Auckland en zijn we daarna langs de oostkust omhoog gereden. Het was nu tijd om ook weer werk te zoeken. We zijn van het ene mooie strandje naar het andere nog mooiere strandje gereden langs de oostkust en uiteindelijk was er weer wat actie een paar honderd km verder, bij Russel in The bay of Islands. Dit is het oudste dorpje van Nieuw Zeeland en is erg schattig gelegen aan zee. Er is een oud kerkje te bewonderen, met schietgaten (even zoeken, maar dan vindt je ze toch ;)) en een oude pub. Al met al erg schattig, met een mini boulevardje, een kleine pier en het rustig kabbelende zeewater. Aan de overkant van de baai ligt Paihia. En in tegenstelling tot Russel, wat bekend staat als de retirements village, is Paihia het backpacker dorp en het startpunt voor alle water attracties in the Bay of islands. Dus, aangezien wij ook actie op het water willen, hebben we de veerpont genomen naar de overkant en een zeil trip geboekt door de Bay of Islands. Je schijnt namelijk alleen wat te zien van deze mooie tropische blauwe baai met dolfijnen, als je ook daadwerkelijk de zee op gaat, dus een dag trip was al gauw geboekt. We besloten ook het goede weer af te wachten en dus moesten we onszelf 2 dagen in Paihia vermaken. Kwam goed uit, want Homy was toe aan een nieuwe Warrant of fitness (APK). Naast Paihia liggen de Waitangi treaty grounds. Even vertalen.. de plek waar in 1840 het verdrag tussen de Engelsen en Maoris is getekend, de ‘Waitaingi Treaty’. We zijn er helemaal heen gewandeld, maar hebben het park niet bezocht vanwege absurde toegangsprijs. Jammer, want het is toch zo’n beetje de basis van de NZ geschiedenis.
Woensdag ochtend gingen we dan eindelijk zeilen en werden wij en nog zo’n 10 anderen op de pier opgehaald. We zeilden helemaal de baai uit en kwamen al snel dolfijnen tegen! In de verte kon je ze al zien springen en de kapitein vertelde dat er in de Bay of Islands wel zo’n 600 rondzwemmen. Waanzinnig! Ze zwommen en sprongen vrolijk om de boot heen, en je wilde er eigenlijk meteen induiken.. Helaas hadden we geen dolfijnen zwemmen trip geboekt en zeilden we dus rustig door richting een eilandje waar we een korte wandeling maakte. Het water was er echt tropisch blauw, het zand witter dan wit, en met het groene heuvelachtige Nieuw Zeelandse landschap erachter een super mooi plaatje. De kapitein verzorgde een lekkere lunch en na nog wat zwemmen, snorkelen en kayakken zeilden we weer terug richting Paihia. Surprise! Op de terug weg kwamen we weer de dolfijnen tegen en konden we ze nog een keer zien springen en voor de boot uit zien zwemmen. Een super dagje in the Bay of Islands.

We besloten meteen maar door te rijden naar Kerikeri. Ondertussen hadden we nog steeds geen werk gevonden en hadden we onze hoop op Keri Keri gevestigd, aangezien daar op dat moment kiwi’s, mandarijnen en druiven worden geplukt. We zijn de volgende dag rondgereden door de omgeving en bij verschillende kwekers gaan vragen om werk. Vooral de wijngaarden, maar vanwege het ineens opkomende slechte weer was er voorlopig geen werk. We hebben verder onze tijd in de bieb doorgebracht en zijn ook op internet op zoek gegaan naar baantjes. De dames bij de info wisten te vertellen dat er een bureau is voor seizoenswerk en dat we het daar maar eens moesten proberen. Thanks! De dame van het seizoenswerk wist ons te vertellen dat er inderdaad nu weinig werk is maar dat er in Pukenui (helemaal in het noorden) mandarijnen worden geplukt en dat ze nog mensen zoeken! Ze gaf ons het nummer en wij hebben de komende dagen deze mevrouw proberen te bellen en zijn ondertussen rustig richting Pukenui gereden. Na steeds maar geen reactie en miscommunicatie hebben we gewoon aangeklopt en waren helaas echt NET (uurtje) voor ons 2 plekken gevuld met andere reizigers. BALEN! We bleven de nacht hier in Pukenui en hadden ondertussen ook al weer iets op internet gevonden in Warkworth, een plaats die weer onder Paihia en Whangarei ligt en wat dus een dag rijden betekend. Toch hebben wij deze meneer gebeld en konden wij terecht, jeej! We gaven aan er over 2 dagen te zijn, aangezien we wel graag richting Cape Reinga willen, nu we toch zo ver in het noorden waren. Dus de volgende morgen zijn we eerst richting het (bijna) noorderlijkste puntje van NZ gereden, Cape Reinga. Een bijzondere plaats waar de Tasmaanse zee en de Pacific ocean tegen elkaar aanbotsen. Heel bizar, maar super mooi om te zien. Een nog gekker idee dat mijn eigen oma hier zelf ook is geweest en naar dit fenomeen heeft staan kijken. Op de terug weg maakte we een stop bij de gigantische sand dunes waar we door heen zijn gehuppelt en wat bekend staat om het zandsleeen.

We zijn na het rollen in de duinen alvast een stuk terug gereden en bij Ahipara, Shipwreck bay, gestopt. Deze bekende surfspot was helaas weer zo glad als een meer en dus hebben we lekker Fish ‘ n chips gehaald. Het wordt nu ook steeds eerder donker en ‘s avonds koelt het behoorlijk af, dus om 19 uur zitten we alweer in het donker in de bus. We zoeken genoeg afleiding in de avond om niet al zo vroeg in bed te liggen, maar dat gaat niet van harte. We zijn duidelijk aan het einde van de rondreis door NZ, aangekomen, want het is niet veel langer comfortabel om in de bus te slapen. De herfst is in aantocht en tijd voor werk! We zijn de volgende dag helemaal van Shipwreck bay naar Wellsford gereden om daar te werken. We kwamen aan bij het hostel en al gauw was duidelijk dat deze meneer iets anders handelt als we hadden verwacht. Hij heeft een hostel, waar je betaald om te overnachten en hij probeert iedereen baantjes te geven. Nou bestaat dat uit druiven plukken in de omgeving van Matakana. Op zich geen probleem, alleen bij aankomst werd duidelijk dat er na 2 middagen druiven plukken voorlopig geen werk meer was. Ondertussen betaal je wel voor de accommodatie en heeft hij zijn inkomsten. Niet helemaal faire business al zeg ik het zelf. Het druiven plukken overigens, was erg leuk om te doen. Het was een leuke ervaring om op een wijngaard te werken en aangezien het geen multi productie was, konden we overal mee helpen en mee kijken hoe het in z’n werk ging. Nadat de 2de dag alle druiven voor het seizoen geplukt waren, werden we getrakteerd met wijn uit eigen gaard en lekkere zelfgebakken pizza. In het hostel hadden we flink wat mensen ontmoet en de avonden waren dan ook erg gezellig. Al met al dus best een feestje om mee te maken! Maar goed, we konden moeilijk rond blijven hangen want we moesten nou eenmaal geld verdienen. We hebben in de bieb nog wat websites afgestruind maar hadden weinig succes en dus besloten we maar eindelijk eens mijn familie in Whangarei op te zoeken..

Mijn oma’s broer is na de oorlog, met zijn ‘vriendinnetje’ naar Nieuw Zeeland geëmigreerd. Zij zijn hier vervolgens getrouwd en hebben zich in de loop der jaren op een enorme boerderij gesetteld en een gezin gesticht. Inmiddels is mijn oma’s broer helaas een aantal jaren geleden overleden, maar Ina is nog altijd ‘up and running’, letterlijk, want zij is voor een 82 jarige, het energiekste persoon dat ik ooit heb ontmoet en maakt nog dagelijks wandelingen van zo’n 10-15km, en is ze onlangs terug van een rondreisje Vietnam.
Ik had al een tijdje contact met John en Karen. John, zoon van Ina en dus mijn vaders neef, is met zijn vrouw Karen al een paar keer in Nederland geweest. En er is in die tijd altijd contact onderhouden. Dus toen wij richting Whangarei kwamen heb ik contact opgenomen met John. We werden met open armen ontvangen en hebben het hele weekend bij hun gelogeerd. We werden op sleeptouw genomen en binnen 2 dagen hadden we met de hele familie kennis gemaakt. Bill en Sue hebben 2 baches (vakantie huisjes) aan zee. Wauw! Zij hebben ook 2 dochters Amanda en Melanie van mijn leeftijd.

Op dit moment ben ik nog steeds in Whangarei en logeer ik nog steeds bij John en Karen. Na het weekendje logeren ben ik eigenlijk niet meer weggegaan. We hebben ook baantjes gevonden! Maarten is naar Auckland en werkt in de bouw bij onze Lamborghini vriend die we in Whangamata hadden ontmoet. En ik ben hier gebleven en was opzoek gegaan naar een baantje in de horeca. Helaas zonder resultaat. Gelukkig kwam John met een suggestie en ben ik langs gegaan voor een interview. En eigenlijk, op dit moment, ‘letterlijk’ ben ik hard aan het werk. Nou ja hard, er is soms even niet zoveel te doen dus heb ik zo nu en dan tijd voor mijn verhaal.

Ik werk nu als ‘ Verifications Specialist’ bij First Advantage. Als dat niet fancy klinkt? En tja dat is het ook, want ik mag elke dag dressed-up op kantoor in mijn ‘cubicle’ verschijnen. Geen backpacker job dus! Waar het op neer komt is dat ik sollicitanten die bij verschillende bedrijven(onze klanten) solliciteren check. Nou zijn er verschillende afdelingen binnen het bedrijf en ben ik samen met 30 andere collega’s verantwoordelijk voor het ‘employment’ onderdeel van de check. Ik check dus de hele dag employment history details bij verschillende bedrijven en vraag referenties op waar nodig. En dat.. jawel… allemaal in het Engels! Wat een mega ervaring, maar wat een moeilijke job heb ik uitgekozen! En het klinkt toch vrij simpel, dat dacht ik ook voordat ik begon, maar ik ben toch echt zo’n 1,5 week in training geweest om de systemen, telefoontjes, protocollen en wetten onder de knie te krijgen. Ik ben een ‘temp’, dus mijn contract duurt maar 2 maanden, en daarna ga ik lekker naar de South Pacific! Dus, nu nog 4 weken van hard werken te gaan..

De weekenden vul ik met tripjes en leuke activiteiten. De Dijkzeuls zitten namelijk niet graag stil en dus wordt ik ieder weekend uitgenodigd in een van de baches bij Bill en Sue en gaan we vissen met de boot, kajakken, wakeboarden en wandelen. En ben ik niet bij hun, dan heeft Karen ons opgegeven voor een fun run, ga ik vissen met John en nemen ze me mee naar de watervallen, rugby, etentjes bij vrienden en baches van vrienden. Ina bezoek ik netjes ieder woensdag na werk en dan krijg ik gehaktballen en koninginnensoep voorgeschoteld. Toe altijd thee met speculaasjes. Nederlands spreken doen we niet, want voor mij is het goed om Engels te praten (doe de hele dag niet anders..vermoeiend!) en zij heeft moeite de NL woorden te vinden. Maar trosts op NL is ze nog zeker met haar Delfts blauwe bordjes aan de muur, Zaanse Schans en molen schilderijen en een Perzisch tapijt op tafel. En ze geniet ervan dat ik hier ben, want ze heeft het ook constant over NL en hoeveel beter het is in NZ. Grappig en ik moet haar ook vaak gelijk geven, door het leven met NZ families begin ik NZ echt helemaal te gek te vinden. Wat is dit land toch mooi en wat hebben de mensen toch wel een andere mentaliteit van leven. Alles is hier rustiger, ruimer, outdoors en avontuurlijk. 'The kiwi way of life!'

Het is raar om te zien dat NL nu zo volop van de zomer geniet en ik hier vandaag mijn eerst officiële winter dag heb beleeft. Dat had ik niet verwacht, in NZ de winter mee te maken, aangezien ik toch wel een ‘sun hunter’ ben. Daarom boek ik morgen mijn tickets om rond half juli (midwinter) voor 3-4 weken naar de Cook Islands en (hopelijk) Tahiti in the South Pacific te gaan. Van daaruit vlieg ik door naar Australie. Ik ga lekker vakantie vieren op Rarotonga en andere eilanden in de Pacific, en hoop ook daar misschien tegen een baantje aan te lopen. Ik kijk er erg naar uit en heb er door dit heavy baantje ook hard voor gespaard. Maarten gaat 14 juni naar Perth in Australie en gaat daar ook op zoek naar een baantje. Wat dus betekend dat we allebei onze eigen kant opgaan. Spannend, een stuk minder gezellig, maar toch ook wel een leuke ervaring om in ons eentje verder te reizen. Ik had NZ absoluut niet in mijn eentje door willen reizen.

Volgend verhaal is de laatste vanuit NZ met een verslag van de All Blacks rugby game op 9 juni, partyen in Auckland, tripje westkust dit weekend, Kauri trees, het ‘hopelijk’ verkopen van Homy en Whangarei farewell feestjes..
Op naar the South Pacific!

X Lis