Rondje Noordereiland!

Kia Oraaa!
1 maart was daar dan toch echt onze laatste werkdag. Yes! Wat had ik een zin om weer lekker onderweg te zijn en nieuwe plekken te zien. We hebben lekker centjes gespaard in de 2 maanden dat we voor de tulpen bollen hebben gezorgt. Het eind product waren netjes gepelde en getelde bolletjes in kratjes, die we hadden gelabelt, gestrapt en zorgvuldig gedocumenteerd en die precies in 4 containers moeten passen. Met andere woorden, alles klaar voor export! We hadden lange dagen gemaakt dus per week kwamen we wel aan zo'n 60 uur, ik was redelijk gesloopt aangezien het wekkertje ieder ochtend om 6.00 uur ons al wekte. Maar nu kunnen we tenminste weer een tijdje verder reizen. En als ik er nu op terug kijk hebben we daar een leuke tijd gehad met onze collega's.

We vertrokken vroeg richting, Kaikoura, precies.. alweer Kaikoura! Toevallig op de route en een leuke surfspot waar we makkelijk kunnen slapen. Het blijft een van onze favo plekjes op het zuidereiland. Het weer was stormachtig, dus zijn we s'ochtends gelijk weer doorgereden naar Blenheim. We willen zo snel mogelijk op het Noordereiland zijn gezien de zomer hier alweer zijn hoogte punt heeft gehad en het dus steeds kouder wordt. In Blenheim hebben we even door het centrum gelopen, een bootticket geboekt voor de ferry naar het noordereiland en zijn we daarna direct de bekende wijnhuizen op gaan zoeken. We zaten nu immers midden in het bekende 'Malborough' wijngebied. We hebben Cloudy bay en Villa Maria bezocht, 2 grote wijnhuizen die ook wijnen leveren in Nederland. Het waren heerlijke wijntjes en al het proeven is gratis. Dat was lollig! Het enige jammere was dat ze om 5 uur al dichtgaan, dus we hadden niet veel meer tijd om nog andere huizen te bezoeken. Maar we hadden beiden nu al 10 (proef)wijntjes achter onze kiezen, dus misschien was dat maar beter ook. We vonden een campeerplek en trokken in het zonnetjes nog een flesje open die Maart bij Villa Maria had gekocht.

's Ochtends zijn we helemaal richting Abel Tasman National park gereden met onderweg een stop in Nelson, een leuke stad met levendig(huh!?) centrum en ook hier hebben we even doorheen gewandeld. Echte sights en activities zijn er niet, want het land kent nog steeds weinig geschiedenis. Er scheen een kerk te zijn wat wel een hoogtepunt van Nelson moest voorstellen, maar ik vond het eerder een afschuwelijk hyper modern gebouw met totaal geen karakter. Laten we zeggen dat na jaren kerk-bezoek-lessen van vaders ik dit niet echt mooi kon vinden. Andere toeristen overigens schoten geheugenkaartjes vol, blijkbaar had het dus toch wel iets bijzonders. Dan maar weer snel verder richting Abel Tasman. We hebben een kayak trip geboekt om het park in 1 dag te kunnen bekijken, want we moesten op tijd met de boot naar het Noordereiland. De volgende dag melden wij ons in Kaiteriteri en werden we met de taxiboot op het strand midden in het park gedropt, vanwaar we onze weg terug gingen peddelen. Het was opzich een prachtige en redelijk tropische omgeving, maar wij hadden er beiden toch iets meer van verwacht. Na verhalen en plaatjes, konden wij ‘de tropische setting’ toch niet echt vinden. Het kayakken was erg leuk en we peddelde langs zeehondjes en andere mooie plekjes. Met een groot zeil maakte we zelfs nog een downwinder om niet het hele eind te moeten peddelen. Einde van de dag kwamen we weer in het dorpje aan en hadden we echt een toffe dag gehad. Lekker om weer even actief bezig te zijn en een echte vakantie vibe. Nu weer helemaal terug richting Blenheim en Picton om op de boot te stappen richting Wellington!

We moesten ons vroeg melden, om 7.00 uur en om 8.00 vertrok de boot. Expres, zodat we nog de hele middag in Wellington hadden. Het was een mooie vaartocht van 3 uur door de Malborough sounds en zo nu en dan sporngen er zelfs wat dolfijnen rond de boot. Om 11.00 uur kwamen we in de hoofdstad van Nieuw Zeeland aan en zijn we eerst het museum Te Papa ingedoken. Een gratis nationaal museum over alles wat met Nieuw Zeeland te maken heeft. Het was een enorm museum over de Maori's, ontdekking van het land en immigratie, 2de Wereld oorlog en de aardebevingen. Leuk, maar het was buiten mooi weer dus wilden we wel even de stad door. Het centrum was erg gezellig en druk met leuke winkeltjes en cafés. Dus, we hebben lekker koffie gedronken en 's avonds biertjes in een bar. De volgende dag besloten we weer verder te rijden en binnen 1 dag hebben we helemaal tot aan de Surf highway gereden. Aha, vandaar de haast. Er kon nu weer gesurft worden. Toch in Opunake, het begin van de SH(surfhighway) waren er geen golven. Het weer was mooi en we hadden een leuk plekje boven op een clif gevonden met mooi uitzicht op zee. De surfvoorspellingen voor de komende dagen waren niet echt super, dus gingen we de volgende dag maar eens kijken of we misschien Mount Taranaki konden beklimmen. Bij de Isite in Stratford (binnenland) kwamen we er al snel achter dat onze ideeen een beetje te hoog gegrepen waren, want met sneeuw op de top moest je toch over de nodig gear beschikken en klim ervaring hebben. Tja, wat nu. Dan maar doorsteken naar New Plymouth, een grote stad aan het andere uiteinde van de surfhighway, aangezien het lekker weer was en wij wel weer een strandje konden gebruiken. Uiteindelijk hebben we hier 6 dagen rondgehangen en sliepen we op Ahu Ahu beach. De eerste avond al, hadden we een gezellig groepje mensen ontmoet die ons na het mosselen vangen (jaja!) hadden uitgenodigd voor een Whiskeytje. Het was namelijk precies die avond ineens stromachtig en zij konden niet geloven dat wij ‘Dutchies’ tot onze knieen in het water stonden. De avond eindigde met muziekjes, het delen van de enorme hoeveelheid mosselen die wij hadden gevangen veel gezuip en dronken mensen, in de mooiste zelfgebouwde camper die ik ooit gezien had. De volgende dag zouden zij ieder weer hun eigen weg gaan en bleven wij lekker op de plek hangen aangezien de zon ons alweer wekte. Tja en zo hadden we daar nog wat mensen ontmoet en hebben we verder alleen maar gesurft en gechillt. Taranaki vonden wij echt een leuke plek, de sfeer was leuk, New Plymouth had veel gezelligheid en de stranden waren prachtig. Maar het was tijd om door te rijden richting Raglan waar dit weekend een Surf toernooi gaande is, de Ripcurl Raglan Surf Pro. En je snapt dat wij hier 2 dagen bivakeren op de pakeerplaats en kijken naar alle kunsten die de pro's in het water vertonen. Naja, kunsten.. er zijn helaas niet zoveel golven dus de echte kunsten bleven achterwegen. En wij zijn niet alleen, we hadden hier afgesproken met 2 Duitse jongens die ons de eeerste week in Christchurch hadden geholpen met het 'bed-uit-Homy-slopen project'. We hebben al die maanden contact gehouden en het is dan ook echt leuk om hun hier weer te ontmoeten!

We hebben het hele weekend in Raglan rondgehangen en zelf heb ik ook nog een paar pogingen tot surfen gedaan. Als afsluiter van dit ultieme ‘surf’weekend kwamen we op de valreep in het dorp nog even Laird Hamilton tegen. Het was dat Maarten bijna tegen het dak sprong, anders was ik deze meneer zo voorbij gelopen. Laird Hamilton is zo’n beetje ’s werelds bekendste surfer op Kelly Slater na en schijnt het stand up paddlen te hebben ontdekt in zijn thuis op Haiwaii. Met andere woorden, na een praatje en een kiekje kon Maart zijn dag niet meer stuk. Door ons uitstapje naar Raglan, raakte we wel een beetjevan de route, dus besloten we over te steken naar de oostkust en kwamen we in Tauranga en Mt Maunganui terrecht. Het was slecht weer en we zijn daarom lang door het centrum wezen banjeren. Met ‘savonds nog steeds regen hadden we ook totaal geen zin om te koken en hebben we voor het eerst een restaurantje opgezocht en een avondje binnen doorgebracht.

Na 2 dagen dit gedrentel zijn we verder gereden richting het binnenland en kwamen we in Rotorua uit. Dit is zo´n beetje de bekendste toeristische plaats van NZ vanwege de Maori´s die hier hun rituelen vertonen en geisers die hier volop actief zijn. Dus ook wij vonden dat we maar een Maori park in moesten duiken en hebben hier voor het eerst de Haka (Maori gevechtsdans en bekend vanwege de All Blacks) bewonderd. Best gaaf om mee te maken en het was inderdaad nogal een intimiderende gebeurtenis. Na wat andere dansen en liedjes werden we rondgeleid door het park en kon je traditionele dorpjes bewonderen en werd er het een en ander uitgelegd over de geisers. Het stonk enorm naar rotte eieren, en in heel Rotorua is duidelijk te ruiken dat hier geisers actief zijn! Het is een gaaf gezicht, dat natuurverschijnsel van kokend heet spuitend water. Er was in dit park nog een bonus! Ze hadden hier namelijk ook kiwi vogels die we nog niet eerder hadden gezien. Dus na een dagje park hadden we bijna alle hoogte punten van Nieuw Zeeland gezien, toch leuk! We besloten niet langer in Rotorua te blijven, want naast deze Maori parken is we verder weinig te zien. We reden door naar Taupo, waar we weer werden verenigd met een vriend die we eerder hadden ontmoet. Taupo, ook een bekende plaats aan een schitterend meer was erg toeristisch. Je kon hier ook weer leuke activiteiten doen, maar gezien het slechte weer hebben we dat allemaal over geslagen. We hebben hier wel nog de Huka Falls bezocht. Waanizinnige waterval die met een enorme kracht water door een smalle geul door de bergen stuwt. Het kan in 5 minuten zo´n 10 wedstrijdzwembaden vullen, of zoiets dergelijks.. in iedergeval erg veel!

We zijn doorgereden naar Tongariro National Park en we hadden onderweg een meisje opgepikt die ons had gevraagd of ze mee mocht rijden. Fee, een 19 jarig Nederlands meisje, reiste alleen en moest bij Tongariro weer de aansluiting op de bus halen. Tja, natuurlijk mag ze meerijden! 19 jaar en alleen. Ik vond het behoorlijk dapper. We reden in de regen de hele weg langs lake Taupo richting het park en daar aangekomen had ik met Fee een kleine wandeling gemaakt omdat ze anders helemaal niets van Tongariro zou zien. Dit park stond namelijk bekend om de 1 daagse wandeling die je hier kon maken, wat je langs kraters, meren en waanzinnige uitzichten leid. Achja, niet dat we nu zoveel konden zien, want we liepen de hele weg door de wolken en de regen. Maarten en Richard hadden geen zin en bleven lekker in de bus zitten kaarten. We hadden Fee afgezet en daarna een plekje gezocht op de DOC campsite nog steeds vergezeld door Richard. Het wachten op mooi weer kon beginnen. In totaal hebben we 4 nachten daar doorgebracht en met de kleine wandelingen die we hebben gemaakt in het park (overdag was het redelijk weer) was het de 5de dag dan eindelijk zonnig en blauw. Thank god, want ik begon lichtelijk gek te worden in het busje met 5 dagen regen! Alles nat en je kan helemaal niks.
We stonden vroeg op en om 9 uur liepen we tussen alle andere wandelaars aan het begin van de track. De eerste 1,5 uur waren leuk. Lekker wandelen in een mooie omgeving. Totdat ik ineens zag dat alle mensen voor ons nu een paar honderd meter boven mij liepen en de berg aan het beklimmen waren. Mijn hemel, uiteindelijk hebben we zo´n 2,5 uur alleen maar steil naar boven gelopen. Ik was helemaal kapot en had totaal geen rekening met een dergelijke klim gehouden. De kleine kinderen en getrainde oudjes die langs mij naar boven liepen zette me er iedere keer weer toe aan gewoon door te zetten.Als zij het toch gvd kunnen, kan ik het toch ook wel? Na 4 maanden in een busje leven was het pijnlijke resultaat dat ik dus totaal geen conditie meer had. De klim ging van 1300m naar 1800m hoogte en eenmaal op de top, was het inderdaad prachtig!! Het weer was zo helder dat we heel ver konden kijken. De ´Red crater´, de ´Emerald lakes´ en de ´Blue pool´, het lag er allemaal prachtig bij en ik had het absoluut voor geen goud willen missen! Natuurlijk zijn van deze wandeling SD kaartjes volgeschoten en ik zal dan ook uitgebreid de foto’s laten zien.

Na ongeveer 8 uur wandelen kwamen we weer bij Homy aan en kon ik geen stap meer verzetten. Mijn voetjes waren weinig meer waard en op elke teen zat wel een blaar. We vonden dat we wel wat lekkers hadden verdiend en hadden totaal geen zin om te koken en gingen daarom voor een hamburger bij het enige café wat zich in het park bevind. Ik was helemaal totaal gesloopt, maar de wandeling had ook enorme voldoening gegeven. Als je zo wandeld boven op die bergen heb je écht het idee dat je in Nieuw Zeeland bent, het landschap is zo prachtig en het smaakt absoluut naar meer. Jammer bijna dat we niet eerder zulke wandelingen hadden gemaakt op het zuider eiland.

Weg weg weg uit het park! Waar we ’s ochtends bijna het ijs van de ruiten konden krabben zo koud als het daar was tussen de bergen. Nu het in Nederland voorjaar is, is het hier nu inmiddels herfst en dat merk je ook. Het kan als de zon niet schijnt erg koud zijn. We besloten daarom om weer zo snel mogelijk richting het strand te rijden en het ook weer wat noordelijker op te zoeken. Hoe noorderlijker we gaan hoe warmer het is. We eindigde bij een waanzinnig strandje in de Coromandel genaamd Waihi beach. En het was ineens ook weer schitterend weer. Lang leven het strand! En de Coromandel schijnt nog meer mooie strandjes te hebben. Hot Water beach, waar het vanwege een hete aardplaat niet zo diep onder de oppervlakte het water altijd warm is. Catherdal cove, waar we na een korte wandeling uitkwamen op een wit strand met een enorme cove waar je onderdoor kon lopen. Daarna kwamen we onverwachts uit bij Otama. We hadden hier de spot ontdekt die voorop de surfgids staat en bij toeristen onbekend is. Gezien een enorme swell die onderweg is besloten we hier te wachten op goede surf. En inderdaad de volgende morgen was het enorm! De golven waren zo’n 3 tot 4 meter hoog en barrelde keurig over de surfers heen. Er lagen wel zo’n 40 man verspreid in het water en iedereen had zich op deze spot verzameld. Ik ben het water ab-so-luut niet ingegaan. Maarten natuurlijk wel. Helaas duurde het echter niet lang, want bij de tweede golf brak z’n board in tweeen. Wat balen zeg!! Hier had hij nogal een tijdje op gewacht en aangezien er nergens in de buurt een nieuw board gekocht kon worden, was het extra zuur om de meest perfecte golven binnen te zien rollen terwijl jij er alleen maar naar kan kijken. We besloten daarom afscheid te nemen van de Coromandel en Otama maar te verlaten op zoek naar een nieuw surfboard in Auckland city.

Volgend verhaal zal ik uitgebreid hierover vertellen aangezien dit een aantal dagen geleden is. Vorig keer was het verhaal zo lang geworden dat het niet leuk meer was om te lezen! Dus bij deze houden jullie nog wat te goed.
Alles gaat uitstekend hier en ik ben nu al 4,5 maand van huis. Jeetje, tijd vliegt! Het voelt als een hele lange tijd, maar tegelijkertijd ook eigenlijk wel weer kort aangezien ik weet waar ik hierna allemaal nog naartoe wil en wat ik wil gaan zien. Voor nu lopen we richting het einde van Nieuw Zeeland en ben ik mijn reis verder aan het plannen richting Fiji en the Cook islands om daar hopelijk wat te kunnen werken. Het is nogal wat uitzoekerij dus wie weet loopt het anders, maar dan hebben jullie een klein idee hoe de planning eruit ziet. Ik kan niet wachten om ook weer naar de volgende bestemming af te reizen aangezien ik echt wel het idee heb Nieuw Zeeland helemaal uitgeplozen te hebben en kun je nagaan dat ik nog steeds ongeveer een maand te gaan heb opweg naar het noorderlijkste puntje van NZ, cape Reinga!
X Lis