Werken in de Nieuw Zeelandse bollenstreek..

Na al dat natuurschoon en de vele verlaten stille plekjes, zijn we de beschaving maar eens op gaan zoeken en bij aankomst in Queenstown beleefden we dan ook een ware cultuurshock! Alle backpackers en busjes-bezitters leken zich hier te hebben verenigd om de aankomende feestdagen te vieren. Toen we in het centrum waren hebben we gelijk Anne Mirte (bekende van Maarten) gebeld, die sinds kort in Queenstown woont. Voor we het wisten zaten we op een verjaardag van een local in het park en hadden we ’s avonds een ‘barbie’ met de kiwi’s op het balkon met uitzicht op lake Wakatipu. We konden bij haar voor de deur parkeren en, heel aardig, van alle faciliteiten gebruik maken. Aangezien het werkende leven bij hun natuurlijk gewoon door draait hebben wij onszelf in Queenstown prima vermaakt met mountainbiken, met de gondel omhoog voor een waanzinnig uitzicht en een tocht langs het meer richting Glenorchy opzoek naar de Lord of the Rings plaatjes. En echt waar, het was ook echt schitterend. We waren het allebei eens dat dit een van de mooiste plekken was die we tot nu toe hadden gezien. De wauw momentjes bleven komen. Een spiegelglad meer, strak blauwe lucht en wit besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. (zie de foto’s eerder gepubliceerd) We hadden zelf de paadjes ontdekt die ons tot aan een dal leidde en er kwam maar geen einde aan. Onderweg af en toe uitstappen om Homy door een beekje te begeleiden en weer verder pruttelen door de dichte bossen en dan weer open vlaktes. Het was hier helemaal verlaten, konijnen schoten voor de auto weg en af en toe liep er een verdwaalde koe of schaap. Tja, ik zou iedereen wel aanraden even dit ommetje te maken..

Met Maarten zijn verjaardag zijn we na ’s lands bekendste hamburgers van Ferg (Maart mocht natuurlijk kiezen) maar eens een keer de kroegen in gedoken. Ook al hebben we het heel gezellig gehad, we misten er eigenlijk helemaal niets aan. Daarom besloten we ook maar gewoon verder te reizen en Kerst in Wanaka te vieren. Wanaka lijkt erg op Queenstown, vanwege de zelfde uitzichten en ligging, maar is vele malen rustiger. We kwamen aan in Wanaka de dag voor Kerst en hadden een fijne campingplaats gevonden, met een mooi uitzicht over het meer ‘Lake Wanaka’, niet wetende dat ik hier de volgende dag boven rond zou zweven.. Een kleine traditie voor mij in wording is met Kerst iets bijzonders te doen. Zo stond ik een jaar geleden nog in Cambodja met een AK47 op kokosnoten te schieten.

Maar goed, een skydive dus. En ik kan het haast niet in woorden uitdrukken hoe het is om dat mee te maken. Het begon allemaal op 2de Kerstdag..

Om iets over 9 arriveerden wij op Wanaka airport (wijsneus Lis dacht dat het vliegveld ergens anders was..) en eerst was het tijd om even te tekenen voor je leven, te betalen en wat veiligheidsinstructies te bekijken. Daarna mochten we een heus springpakje, een bijpassend tuigje (horen die bandjes wel zo los!?) en een kapje voor op je kop tegen wapperende haren (beautiful!) aan trekken. Er was net een vliegtuigje voor ons en nadat die mensen waren geland, riep mijn ‘beautiful stranger’ ook wel begeleider, mijn naam. Hup, het vliegtuigje in en voor ik het wist waren we van de grond. In het vliegtuigje werd ik rustig vastgeklikt aan mijn buddy en keek ik rustig om mij heen uit het raam, ow gelukkig, de bandjes die eerder zo los zaten werden nu strak getrokken en ik zat helemaal vastgeplakt aan mijn ‘beautiful stranger’. Het uitzicht was waanzinnig, we cirkelden boven lake Wanaka met in de verte Mount Cook en Mount Aspiring met witte sneeuw toppen (hoogste bergen van NZL). En eerlijk waar, tot zover was alles helemaal prima en goed. Op een of andere manier was ik gewoon totaal niet bang of zenuwachtig. Maar toen, toen ging het rolluikje open en ging het allemaal razend snel. Ik keek vanaf 12.000ft (kleine 4 km) met bungelende voetjes over de richel van het oranje vliegtuigje op de aarde neer. Nou, geloof me.. alles was op dit moment NIET goed. Maar als je daar zit heb je bijna niet eens de tijd om na te denken, laat staan terug te stribbelen, voordat mijn buddy ons uit het vliegtuig stort. 45 seconden duurde de vrijval, wat voor mijn gevoel een eeuwigheid duurde, want ik kreeg in die 45 seconden door de snelheid van de val (200kmpu) totaal geen lucht. En daar ging ik dan, ik moest ook aan zoveel dingen tegelijk denken.. hoofd en voeten naar achteren.. ik krij geen adem.. kijk nou om je heen… ow mijn god ik zweef in de lucht… ow mijn god de aarde komt op me af.. lachen joh stombo voor de foto’s… en ádemen maar dat kan niet tegelijk… ow mennn wat ben ik aan het doen… blijven lachen voor de foto’s… kijk nou om je heen.. en bam, toen ving de parachute ons alweer op. Ahh lucht en auw, die druk op mn oren! Toen kwam de kick en kon het gillen beginnen. Whhaaaa ik had het gedaan!! Wooohooo!! Niet normaal!! Heerlijk dat zweven aan de parachute en om je heen kijken.. De eerste springers waren alweer geland en voor ik het wist stond ook ik met beide benen op de grond. Me eigenlijk totaal niet bewust van wat ik had gedaan, maar wel in zo’n ongelofelijke happy trance, dat ik die lach niet van m’n gezicht kreeg. Na onze heldhaftige sprong kregen we de dvd gepresenteerd met foto’s. De tranen rolden over m’n wangen van het lachen! Het leek wel alsof ze een ander persoon hadden gefotografeerd, mijn gezicht nam vormen aan waarvan ik niet wist dat ik dat kon! Ik leek wel een varkentje met bollen wangen en enorme neusgaten. Geloof me, deze foto´s worden veilig op een plekje opgeslagen, waar niemand OOIT bij kan.

Na de skydive zijn we gaan ontspannen op het strandje bij lake Wanaka en voor we het wisten werden we op de kiek gezet door een journaliste en stonden we met onze koppies in de regionale krant. De foto hiervan is al eerder voorbij gekomen. Wat een grap zeg! We kwamen net uit het water na wat suppen en kanoen en zaten rustig onze bammetjes te smeren aan een picknicktafeltje. Het item ging over hoe ze in de provincie Kerst vierden. De voorpagina hadden we helaas niet gehaald. ´s avonds nog lekker Indisch gegeten en daarna zijn we richting de camping gereden een paar kilometer verderop op de route. Christmas well spend, al zeg ik het zelf. We kwamen uit bij ´kiddies bush reserve´ een DOC site, aan het einde van een flink stoffig weggetje. DOC sites zijn gratis kampeerplekken aangelegd en onderhouden door de overheid. Het was een leuke camping, prachtig gelegen aan wederom een meer en met het lekker weer (wat gelukkig! maar niet ophield) een absoluut geluksmomentje.

Na die lange binnenland route, haastten we ons weer naar de zee, de wilde Tasmaanse zee aan de westkust. De route er naartoe was best lang en we hebben er dan ook een dag over gedaan met onderweg wat stops bij watervallen, blue pools, uitzichtpunten en andere mooie settings. Op ze Engels ook wel ´awe inspiring’ plekjes. We zijn helemaal doorgereden tot aan de volgende DOC slaapplek. En we waren er redelijk op tijd merkten we, want binnen no time kon niemand meer een plekje vinden zo druk als het daar was. Alle merken huur campers waren vertegenwoordigd. Grappig, voor ons al een echt spelletje om op de weg als eerste uit de verte het merk van de tegemoet komende camper te raden. En ze zijn ook duidelijk te herkennen, de paars met groene ´Jucy´ busjes, oranje ´spacewagons´ blauwe ´backpacker´ campertjes, chique en grote Maui campers en natuurlijk de met graffiti beschilderde ´wicked campers´. Tja, we zitten nog al veel op de weg zullen we maar zeggen. En alle respect voor deze mensen, want zij betalen minimaal €100 per dag voor deze 4 wielers. Ik doe het ze niet na. Groeten overigens, doen we alleen naar de eigen busjes bezitters, zoals wijzelf. :) Het was ook op deze camping dat we voor het eerst kennis maakten met Sandfly’s. Kleine zwarte vliegjes die bijten. Echt om helemaal GEK van te worden! Ik heb nog liever muggen. En als er een is, zijn er automatisch heel veel meer. Deze vliegjes bevinden zich langs de gehele westkust. Lucky us.

Aan de route langs de westkust bevinden zich ook de bekende Frans- en Fox Josef Glaciers. En, misschien nogal dom, ik wist mijn god niet wat ik hiervan moest verwachten. Wat blijkt, soort van enorme ijs watervallen(gletsjers) van boven naar onderaan de berg. Een bijzonder natuurverschijnsel, die op dit moment langzaam(jaren) aan het smelten is. We zijn hier 2 dagen gebleven en zijn eerst na een fijne wandeling zelf van een afstandje de Fox gletsjer gaan bekijken en besloten dit toch wat meer van dichtbij te willen zien en hebben daarom een tripje over het ijs geboekt. Een halve dag hebben we rondgelopen met grote wandelschoenen aan en ‘cramps’ tegen uitglijden. Ook was daar een bijbehorende blauwe pinguin regenjas. Outfit compleet, foto’s nu ook te bewonderen op Picasa( zie link onderaan verhaal) Het was erg interessant en onze begeleider Billy, uitgerust met pikhouweel, wist veel te vertellen. Er was zelfs een breuklijn van de aardlagen te zien die de aardbevingen veroorzaakt, erg bijzonder. Een welkome verassing was, dat bij deze trip ook een entree bewijs hoorde voor de hotpools in het dorp. Heerlijke warme baden van 36 tot 40 graden met mineraalwater.
Het was weer tijd om verder te gaan, en we hebben heel wat zitten rekenen in data, aangezien we nu tegen O&N aanzitten, en tja, waar wilden we dat nou vieren? We besloten om even gas te geven en naar een grote plaats/ stadje te rijden genaamd Greymouth. We hadden ook bedacht dat het misschien wel leuk zou zijn om wat mede reizigers op te zoeken in een hostel, dus hadden wij een reservering gemaakt voor een parkeerplek op hun terrein. Daar aangekomen hadden we gelijk al met het hele hostel kennis gemaakt. Erg gezellig plek, maar wel een raar bij elkaar geraapt zooitje mensen. Tja, wie viert er dan ook oud en nieuw in Greymouth? Gelukkig waren er 3 Duitsers, 1 meisje en 2 jongens, waar we gelijk leuk met overweg konden.
De stad zelf was wederom een verlaten gat. Wat is dat toch met al die plaatsen hier? Er is er nog geen eentje waar het een beetje gezellig is, waar wat te doen is of wat te zien is. Er zijn gewoon geen mensen op straat te vinden, en huizen lijken wel allemaal leeg te staan. Een restaurantje met terrasje is al helemaal te veel gevraagd. Over het algemeen mist het in Nieuw Zeeland totaal aan charme in dorpjes, gewoon wat gezelligheid. Misschien omdat ik Europa gewend ben? En misschien is dit op het Noordereiland wel te vinden? Ik ben benieuwd.
Maar goed, we zaten nu met Oud en Nieuw dus wel in dit ‘gat’ en met het hostel hadden we besloten om de countdown bij de klok in het dorp te doen, want daar scheen iedereen zich te verzamelen en daarna maar eens een kroeg in te gaan. Nou, om 12 uur stonden wij bij de klok en was er verder geen kip te bekennen. Happy New Year!! Dan maar even de kroeg in, een nog grotere grap dan ik me kon voorstellen. Ik schrok wel van alle mensen die zich hier hadden verzameld, er is leven in deze stad! Maar goed, allemaal 40 plussers bij elkaar, die vrolijk stonden te deinen op de live muziek, de karaoke drive in show. Achja, wij hebben hier maar de lol van ingezien en het op een zuipen gezet en zelf ook een paar liedjes door de microfoon getettert. Om 1 uur hadden we het wel weer gezien en dropen we af richting Homy. Absoluut een O&N om nooit meer te vergeten..
(Ik zat met mijn hoofd veel bij de vorige O&N met het grote feest in Thailand en een dag later het scooter ongeluk. Oef! Een jaar geleden alweer, de tijd vliegt.)

We reden de volgende morgen alweer vroeg verder. We moesten namelijk binnen nu en een week aan het werk! We reden nog een stuk noorderlijker richting Westport(gat!) en hebben daar verder de hele middag bij Taurangabay een beetje gechillt en een Nieuwjaarsduik genomen. Leuk! Nachtje geslapen en de volgende dag was het tijd om de oversteek te maken naar de Oostkust! Jippie! We gingen weer naar Kaikoura (de plaats waar we heen gingen nadat we aankwamen in Christchurch en een week hebben gezeten), maar eerst onderweg hadden we een nachtje gepland in Hamner Springs, bekend om de hotpools. Wederom een mooie route door de bergen met een lekker zonnetje, maar toen we aan het eind van de dag in HS aankwamen was het een treurig miezerregen wat ons verwelkomde. Het was duidelijk een drukke toeristische plaats met skipistes in de omgeving. We besloten toch maar de bekende hotpools in te duiken, ondanks de regen en kou. Eenmaal binnen.. wauw wat druk en groot! Er waren zo’n 10 baden wisselend van 36- 42 graden waar je gezellig bil aan bil zit tussen de andere badgasten. Wel weer lekker ontspannen en warm!
Na het badderen nachtje tukken op een camping waar we ’s avonds bij het koken in de gezamenlijke keuken gezellige gesprekken hadden met een jong Duits stel en een oud (sorry) Engels stel die sinds kort in Nieuw Zeeland woonden en nu vakantie hadden. Die Duitse jongen scheen ons al eerder gezien te hebben, en om precies te zijn, wist hij nog de plaats, tijd en datum. Hmmm.. creepy, ik had hem nog nooit gezien. Haha!

De volgende ochtend vliegensvlug naar Kaikoura, even buurten bij Maarten z’n surf buddy van R&R sport, die ons nog herkende en hop hop naar Meatworks, een surfspot een paar km boven Kaikoura. Het is een fijne plek met een aantal surfspots op een rij, gratis kamperen, mooie omgeving en leuke mensen. Maarten sprong die middag nog het water in, ook al was het niet veel, want er waren immers al een paar weken voorbij sinds de laatste surf. Hij stond nogal op springen. We hadden een leuk plekje gevonden aan de zee en ’s avonds weer eens een vuurtje gemaakt. Fijn, om hier weer te zijn. Tot nu toe toch wel onze favoriete plek. De volgende ochtend om 5 uur stond flipje alweer zijn nog natte wetsuit aan te trekken dook ’ie het water in. Ik kwam even omhoog voor de waanzinnige zonsopkomst en draaide me vervolgens nog even lekker om tot een uur of 8. Uiteraard was Maarten nog steeds in het water, wat voor mij veel te extreem was, dus had ik weer de taak van foto’s maken op mij genomen. Ondertussen rustig een eitje bakken en een ontbijtje eten. Om 9 uur, inmiddels bloed heet, kwam Maart uit het water en lag ook Richard in de line-up te dobberen. De Duitse jongen die wij eerder in het zuiden hadden ontmoet. Wat een toeval! We hebben lekker de hele dag daar rondgehangen en ook in de middag waren de golven nog steeds goed genoeg om erin te gaan, dus tot een uur of 3 heb ik in de zon naar de surfers gekeken, daarna was het niets meer en dropen de mensen af. Wij mochten die avond op het ‘kampje’ bij Richard komen slapen. Hij had een plekje waar hij al een paar dagen stond en waar nog wat andere surfers sliepen. 2 nachten hebben we hier geslapen met een Engels stel (die ook een Homy hadden), een ander Engels stel en Richard. We hebben aangezien er totaal geen surf was, de hele middag spelletjes gedaan en ’s avonds gezellig gebarbecued op ons kampvuur. Wat een leuke tijd hebben we daar gehad zeg! Maar ja, tijd roept, we moeten binnen een paar dagen aantreden bij de baas en wilden nog even rustig in Christchurch boodschappen doen en langs de backpackers carmarket waar we Homy hebben gekocht. Wat bleek? Het is al die tijd enorm rustig geweest met busjes. Elk busje wat binnen kwam, werd dezelfde dag nog verkocht. Met andere woorden, als wij nu onze bus wilden verkopen konden we veel geld vragen. Hmmm verleidelijk. Toch hebben we besloten Homy tot het einde van onze reis door Nieuw Zeeland te houden. Het gedoe van wisselen of geen vervoer is toch niet ideaal en we zijn eigenlijk wel aan de bus gehecht. Na ons bezoekje aan de carmarket zijn we richting Tailors Mistake gereden om weer een nachtje te slapen. Wederom was weer zo goed de schade van de aardbevingen te zien, blijft toch wel ongelofelijk. We hadden met Remco, onze baas, besproken dat we dinsdag 8 januari zouden beginnen met werken, dus voordat we richting Rakaia (onze nieuwe woonplaats) reden, hebben we eerst boodschappen ingeslagen bij de Pak ’n Save. Het uitje van de week. De pak ’n save is een mega supermarkt. En het zegt het al, zij doen aan ‘stapel korting’. Ideaal! Naar ons idee de goedkoopste supermarkt van het land, met schappen die het meest lijken op het magazijn van de Ikea. Achja, wij zijn er altijd wel een uurtje zoet.

Er waren nu alweer 8 weken voorbij en na al dat vakantie vieren en leuke dingen doen, was het tijd om onze banksaldo’s eens aan te vullen. We werken nu op de bloemenvelden in Rakaia. Over het algemeen worden hier alleen lelies en fresia’s gekweekt, maar dit jaar voor het eerst hadden ze ook tulpen gekweekt. Nederlanders regeren hier met het telen van bloemen, om de hoek hier zit Royal van Zanten uit Hillegom (ja ja, wie had dat gedacht!?) en in het zuiden bevind zich van Eeden. Zij zijn de enige die bloemen telen, dus het feit dat dat hier gebeurt is vrij uniek. Wat mij betreft lijkt het wel de Bollenstreek van thuis. Alles is in het Nederlands, en ook het slechte weer van de laatste tijd, geeft mij niet echt het gevoel dat ik mij toch echt in Nieuw Zeeland bevind. Ok, het links rijden helpt me herinneren.
Maar goed, hier ben ik dan, speciaal voor het oogsten van de tulpenbollen en waar het eigenlijk op neerkomt is dat ik de hele dag bergen stof te happen boven de miljoeeenen tulpen bollen die ik eerst zelf uit de grond heb gehaald, vervolgens heb gesorteerd in grootte en nu allemaal eigenhandig sta te pellen waarbij ze gelijk in een kistje voor export naar Nederland worden gestopt. Wat een grap he? Ik begin daarbij altijd om 6.30 uur en eindig om 6. Maar ja, die lange tijden ben ik wel gewend, en geld is geld! Ik ben niet de enige die staat te pellen, met mij zijn er nog zo’n 7 andere Polen (ik voel mezelf net een Poolse). en Maarten heeft supervisie over de schuur gekregen, de mazzelaar. Achja, ik vermaak mijzelf (9,5 uur per dag aan de band) met mijn overbuurvrouw en medepelster Gaina. Samen zijn wij verantwoordelijk voor bolmaat 11-12 en hebben we de meest uiteenlopende gesprekken. Ze kan lekker lullen en is erg benieuwd naar Nederland. Dus ik lul haar de oren van der kop over hoe fijn het is in Ned, dat er nu crisis is, schoolverlaters moeilijk een baan kunnen vinden, hoe Holland eigenlijk onstaan is maw de volledige geschiedenis, over alle feestdagen zoals koninginnedag en sinterklaas, het koninklijkhuis en de ijzige kou, maar ook de files, mijn vorige baantjes en de belastingsdienst. Mijn Engels is de laatste paar dagen met sprongen vooruit gegaan en de Engelse zinnen rollen er bijna vloeiender uit dan de Nederlandse. Op haar beurt vertelt zij mij over Nieuw Zeeland, ook al kan ik het niet altijd even goed verstaan met het kabaal van de schudzeef en haar platte accent.
Nu is het zondag en zijn we lekker vrij. We hebben een abonnement op de videotheek in Ashburton, waar we ook iedere week op zaterdag de boodschappen halen (kan het nog burgerlijker?) dus nu is het tijd om er maar eens een filmpje in te stoppen, want veel energie om de hort op te gaan hebben we niet echt van al dat werken.. We zullen hier nog zeker een maand zijn, dan hebben we weer genoeg gespaard om verder te reizen tot het einde van Nieuw Zeeland. Ik kan niet wachten tot we naar het Noorder eiland kunnen en ik kijk uit naar morgen waarbij ik Gaina ga vertellen dat iedereen in Nederland nu aan het schaatsen is op de sloten en dat ik er echt helemaal niets aan mis!

X Lis

Ow! Ik ben jarig geweest 28 januari en heb wel 17 kaartjes uit Nederland mogen ontvangen! Wat een waanzinnige verrassing! Dank jullie wel allemaal!!

Voor foto's kijk op: https://picasaweb.google.com/106966395152036104628/NZSelectie3?authkey=Gv1sRgCLjW8_yHkMfqVw